Als de defender en ik klaar zijn om te vertrekken zie ik Zuko veel likken aan een plekje in zijn zij. Ik voel een bolletje onder zijn huid en besluit dit te laten controleren bij de dierenarts. Als Zuko bibberend van de angst op de koude, hoge tafel wordt gezet voelt de dierenarts met zijn vingers aan het balletje. Hij zegt dat het eruit gesneden moet worden omdat het waarschijnlijk een tumor is. Afgelopen oktober was ik voor exact dezelfde plek en klachten al een keer bij de dierenarts geweest en omdat het bolletje komt en gaat denkt hij aan een mastocytoom. Deze kan in drie stadia zich voordoen en in het ergste geval (stadium 3) heeft Zuko nog maximaal een half jaar te leven. Ik hoor het wel maar het dringt niet tot mij door en in een roes van verbijstering vertel ik dat we net op reis gaan dus de operatie niet uitkomt en ik vertrek. In de auto bel ik mijn moeder en die zegt dat hij natuurlijk zo snel mogelijk geopereerd moet worden. Ze heeft uiteraard gelijk... Ik ga terug naar de dierenarts, bied mijn excuus aan omdat ik wat overrompeld was en plan de operatie zo snel mogelijk in.
Als ik weer in de auto zit rijden we naar Castricum en maken daar onze vertrouwde wandeling door de duinen en het bos. Hij oogt energiek en krachtig en ik kan gewoon niet geloven dat hij zo ziek is. We zijn aan het trainen voor de halve marathon en de 10 km rent hij makkelijk met mij mee. Dat is wel zijn grens, maar betekent wel dat hij een goeie conditie heeft dacht ik zo. Na 10 kilometer zien we er allebei ook wel moe uit...
De dagen voor de operatie is het gelukkig mooi weer en genieten we daar beide van. Ik ben werkloos dus heb alle tijd voor hem. We liggen een beetje in de zon en ik begin zenuwachtiger en zenuwachtiger te worden. Het zal toch geen foute boel zijn met mijn grootste vriend?
Als de dag van de operatie is aangebroken breng ik hem naar de dierenarts. Hij wilt niet meelopen met de assistente en komt terug gerend naar mij. Ik moet huilen en ga gauw naar buiten. Wat een drama is dit... Om afleiding te zoeken ga ik naar mijn zus met de twee kleintjes en wacht daarna bij Mark om Zuko weer te kunnen ophalen. Dit gaan we samen doen met zijn auto zodat ik naast Zuko kan zitten achterin. Als ik later in de middag het verlossende telefoontje krijg dat het goed is gegaan en ik hem mag komen ophalen snellen we weer naar Uitgeest. Arme Zuko komt nog dronken van de narcose zwalkend met een grote lampenkap op zijn hoofd naar mij toegelopen. Ik hou hem stevig vast en til hem in de auto. Met zijn kop op mijn schoot valt hij weer in slaap en eenmaal binnen leg ik hem op het kleed en kijkt hij mij zielig aan. Hij heeft geen idee wat er gebeurd is en moet de roes uitslapen. Ik zie een oud, mager en ziek hondje en word steeds zenuwachtiger voor de uitslag van de tumor. Als de uitslag niet goed is weet ik niet wat te doen. Nog een halfjaar volop genieten met hem staat buiten kijf. Maar hoe? Op reis, in de wiebelde oncomfortabele auto met veel temperatuurverschillen maar waar we de mooiste herinneringen nog samen kunnen opdoen? Of thuis in zijn vertrouwde omgeving waar het rustig voor hem is?
Het is belangrijk dat hij niet aan de wond likt maar de lampenkap is geen succes. Hij stoot tegen de muur, tegen de grond en staat daarna stil te trillen met zijn staart tussen zijn benen. Dit kan niet zo... Mark bedenkt een constructie met een onderbroek, t-shirt en halsband en Zuko oogt opgelucht dat de kap af kan. Zo gaan we de dagen en nachten tegemoet in spanning afwachtend op de uitslag.
Als ik na vier dagen gebeld word als ik met een vriendin en onze hondjes op het terras zit laten we de glazen klinken. Zuko is gezond!! De hechtingen mogen eruit en er zijn geen uitzaaiingen of enge dingen gevonden. Ik ben zo ontzettend blij en opgelucht!
Als de hechtingen eruit zijn gehaald zeggen we nog even gedag bij mijn zus en mijn neefjes. Mijn zus heeft uitgelegd dat Zuko een beetje 'auw' heeft en dat we heel lief voor hem moeten zijn. Sam pakt daarom een bak water en wilt Zuko steeds drinken geven, de schat.
Eind goed, al goed. De reisplannen kunnen weer opgepakt worden maar ik zal rustig aan moeten doen met Zuko. De operatie is een aanslag geweest op zijn conditie en hij slaapt meer dan ooit. We gaan het meemaken de komende tijd...