Wat een fantastisch avontuur! Alles is nieuw voor mij en ik leer veel. Je zou denken tijd genoeg om een blog te schrijven en alles rustig te verwoorden op de open oceaan... Die tijd is er zeker niet altijd en wanneer we zeilen kan ik moeilijk lezen of schrijven. Ik ben niet echt zeeziek maar moest vooral in het begin wennen aan de eindeloze bewegingen. Af en toe schrijf ik kort wat op mijn telefoon en dit geeft alvast een impressie. Wordt vervolgd...
Maart '21
Het anker wordt binnengehaald en de trossen zijn los. Met enige voorzichtigheid vertrekken we vanuit de haven naar de grote, open oceaan. De witte schuim vlekken op het water verraden dat het waait en dus bereiden we het losgooien van de zeilen voor. Even tegen de wind in varen en voorop de punt zie je precies welke beweging de boot zal gaan maken. Stuitend op de golven in langzame bewegingen begin ik mij al vrij te voelen. En daar komt het grote, witte zeil. Nu nog klapperend in de wind maar zodra we koers veranderen staat ie bol en helt de boot over. Schuin snijden we door het water en al gauw bereiken we 12 knopen. Mijn favoriete plek is op het voorste punt. Je horizon is vrij en lijkt oneindig. Je weet niet altijd waar het water overgaat in de lucht. Soms zie je een strakke lijn die donker van licht blauw onderscheid en soms is er geen lijn of kleurverschil.
Op de punt hoor en zie je ook hoe de boot zich een weg door het water baant, de wind, verrijkt met zilte geur, waait door je haar en als ze door een golf moet breken voel je de druppels landen op je huid. Meer één zijn met de elementen is niet mogelijk en ik geniet. Ik droom weg bij het uitzicht en fantaseer over de wereld die onder mij en voor mij ligt.
Maart '21
De dag begon warm en zonnig maar winderig. Ik mis de fysieke activiteit en heb mijzelf voorgenomen zoveel mogelijk te zwemmen. Vanmorgen zwom ik vijf rondes om de boot en tegen de stroming in kwam ik amper vooruit. Al mijn eigen zeilen bijzetten dus. Kort daarna vertrokken we weer en hoog en lang zijn de golven vandaag. We klappen met geweld op het water en deinen van voor naar achter en van links naar rechts. De beweging maakt mij ziek en het wordt een lange dag. Tot ver na zonsondergang zeilen we door. Wel vingen we twee mooie vissen. Een tonijn en een mai mai waarvan we vanavond een stoofpot maken. Ik heb geleerd hoe te fileren en de restanten gebruiken we morgen om een (hopelijk) grotere vis te vangen. De vorige keer danste er drie tijgerhaaien om de vangst vertelde de captain mij... Verder dansten er vandaag een groepje dolfijnen eenmalig naast de boot. Nieuwsgierig als ze waren sprongen ze alle acht tegelijk omhoog om daarna weer verder te trekken onder de eindeloos ogende blauwe oceaan. In de verte zagen we zelfs een walvis z'n adem uitblazen en ik hoop deze grootse zoogdieren nog eens van dichterbij te kunnen aanschouwen. In Afrika heb ik ze in grote getale gezien maar daar heerste niet zoveel rust als op deze zeilboot. Geen motoren, toeristen of klikkende camera. Alleen de wind en soms het gekraak van de touwen die zich strak spannen om de masten en de zeilen.
Maart '21
Wakker wordend met als uitzicht een klein, onbewoond, vulkanisch eilandje is een luxe. We besloten in de ochtend vroeg te duiken en zwommen het rif af naar beneden. Nieuwsgierige schildpadjes volgde mij en voor ik het wist was ik op 25 meter diepte. Het duiken voelt comfortabel en rustgevend. We hebben daarna weer de zeilen gehesen en ik ben tot het echt niet meer kon blijven zitten op het voorste punt. We kwamen wel 7 meter vanaf het water omhoog om vervolgens de golven open te breken. Het water splashte in mijn gezicht en ik kreeg bij iedere beweging een gevoel van adrenaline in m'n buik. Ik gierde en zong het uit als een klein kind. Heerlijk dat gevoel van vrijheid! Hierna moest ik een tijd aan het roer staan en dat is toch best zwaar. Een golf brengt de boot makkelijk uit koers en tegen sturen werkt vertragend. Toen het roer weer werd overgenomen ben ik achterop het dek gaan liggen en al wiegend door de golven in slaap gevallen. Weliswaar in de volle zon dus ik ben goed gekleurd maar gelukkig niet verbrand. Toen ik wakker werd door onrustig gepraat bleek er iets mis te zijn met het grootzeil. De captain moest in de mast klimmen om iets te repareren en ik vond het zo ontzettend dapper! Op een varende boot, zo hoog iets repareren, ik moet er niet aandenken. Hierna was alles weer in orde en voeren we door. Eén dolfijn sprong nog omhoog naast de boot maar verder was het rustig op de oceaan. Het enige wat je veel ziet zijn vliegende vissen die met hun vleugeltjes over de golven zweven. Als er eentje per ongeluk op het dek belandt, rol ik hem met mijn voeten terug het water in. Ze zijn zo onrustig dat ik ze niet durf vast te pakken.
