Na dagen gezeild te hebben komen we aan bij Antigua waar veel gekiteboard wordt. Ik zou dit graag willen leren en Tim en Romain gaan les geven. Mark is ook wel nieuwsgierig geworden en samen beginnen we met de niet-officiële lessen. Binnen drie dagen moeten we op het board staan want heel veel meer tijd hebben we niet. De dagen zullen bestaan uit vliegeren, body draggen en kiten. Het klinkt niet moeilijk en als je de kites om de de boot heen ziet gaan ziet het er zelfs eenvoudig uit. Of schijn bedriegt komen we binnenkort achter... We beginnen de eerste dag met een vlieger.
Mark vond het verbazingwekkend dat ik dat nooit met mijn vader had gedaan. ‘Vliegeren is toch iets wat iedere vader met zijn kinderen doet?’ Maar mijn vader was niet zo een geduldig man. Ik kon mij wel vaag een middag herinneren in het droevige Almere. Het waaide en we kochten een goedkope vlieger die binnen de kortste keren stuk waaide. Hij was er dus al gauw klaar mee. We hebben het nooit meer geprobeerd of erover gehad. We hebben het gewoon zo gelaten.
Maar nu was het dan toch zover. Ik zou niet alleen leren vliegeren, maar zelfs leren kiten! De kleine kite wordt opgelaten door Romain en hij laat zien hoe je de rechte stok (bar), met links een rode cirkel en rechts een blauwe cirkel, moet vasthouden en kan besturen. Het ziet er gemakkelijk uit en eerst krijgt Mark de kite in zijn handen. Hij houdt hem al snel redelijk stabiel in de lucht maar wanneer hij het iets naar links probeert te krijgen, vliegt de vlieger weg en wordt hij meegetrokken. We moeten allemaal lachen maar ik als een boer met kiespijn. Want hoe ga ik dit ooit doen? Ik heb totaal geen gevoel voor wind, of in ieder geval niet zoals deze ervaren zeiljongens hebben. Nadat Mark zich comfortabel genoeg voelt met de kite in zijn handen neemt Romain hem weer over. Romain komt dicht achter mij staan, maakt het klittenbandpolsbandje vast bij mij zodat we de kite niet kwijt raken en samen houden we even de bar vast. Romain beweegt het handvat miniem naar links en rechts om de kite te laten bewegen. De vlieger reageert acuut en ik wist niet dat het zo nauw luisterde. Ik heb niet bepaald een zachte hand en heb misschien daarom ook een voorkeur voor mijn oude land rover. Niks werkt bij die auto met zachte hand. De deuren moet je hard dichtslaan en vaak kom je er onderweg dan alsnog achter dat het tocht en ze dus niet goed dichtzitten. Regelmatig heb ik dan al rijdend mijn deur geopend om vervolgens weer hardhandig dicht te trekken. Bij deze kite werkt het precies tegenovergesteld. Iedere beweging die je maakt met je handen wordt honderd keer uitvergroot door de kite boven je. Nadat ik met Romain achter mij dacht een beetje feeling te hebben voor het apparaat, liet hij langzaam los en meteen vloog de kite naar links en zoefde de struiken in. Geruststellend zei Romain dat het niet uitmaakte en ik het nogmaals kon proberen. Hij gooide hem omhoog en ik werd meteen een halve meter naar voren getrokken toen de kite opsteeg. Wat een kracht zit er alleen al achter dit kleine vliegertje. Hoe ga ik dit ooit onder de knie krijgen met zo een enorme kite? Even houd ik de kite weer hoog maar niet veel later maakt hij een duikvlucht de zee in. Weer haalt Romain de kite en laat hem opstijgen. Dit keer zet ik mijn hielen in het zand en bereid mij voor op de kracht. Ik hou de kite boven mij en begin gevoel te krijgen voor de bewegingen. Als ik hem een tijd stabiel kan houden in de wind gaan we leren sturen. Van links naar rechts, boven naar beneden en uiteindelijk in achtjes. De kracht die de kite geeft op het moment dat je hem naar beneden laat duiken en omhoog laat schieten is voldoende om op te staan. Dat wil ik ervaren. Met mijn billen plof ik in het warme, witte zand, kijkend naar boven en maak scherpe bewegingen met de kite. Hij schiet naar beneden en omhoog en trekt mij op! Het lukt! Ik doe dit nog een paar keer en oefen dit ook de andere kant op. ‘Je moet ten slotte wel beide kanten op kunnen boarden, anders spoel je uiteindelijk aan op Afrika’, lacht Tim. Ook geen straf voor mij overigens… We sluiten de eerste lesdag af met een beweging waarbij de kite een loop maakt en onder zichzelf door beweegt waardoor er in de touwen een wokkel komt te zitten. De kracht die de kite dan creëert is nog veel sterker dan tijdens de achtjes. Met een beetje beginnersgeluk lukt het mij een aantal keer en vreemd genoeg daarna niet meer. Ik ben gefrustreerd en probeer het keer op keer tot ik merk dat de mannen er klaar mee zijn. Ik draag de vlieger over aan Mark en ook hij doet de voorgaande oefeningen. Hij heeft ze vrij snel onder de knie en we pakken de echte kite uit. Wat een enorm ding! We pompen hem op zodat hij bijna zo hard is als staal en maken de touwen vast. Tim doet een harnas aan en legt uit hoe de kite vast zit en wat de manier is om hem los te klikken als het nodig is. Dit kan het geval zijn als je tegen de rotsen dreigt te slaan, de kite dreigt vast komen te zitten in een mast of als je kite loops maakt die je niet kunt stoppen. Ik knik licht beangstigend.
Romain loopt met de kite het water in en Tim loopt naar achteren tegen de wind in. Tim steekt zijn duim op en Romain laat de kite los. Tim komt even los van de grond en hangt achterover. Hij pakt zijn board legt die in het water, doet zijn voeten in de pantoffel ogende banden en vliegt weg alsof het niets is. Hij schiet over het water, waagt hier en daar een sprong en oogt uiterst comfortabel. Hij heeft één been gestrekt en de ander licht gebogen en stuurt met één hand. Ik hoop dit ook te kunnen over een paar dagen. Als hij aan het strand komt wil Romain ook even voelen hoe deze kite het doet en ze willen de kite overgeven aan elkaar. De enorme vlieger schiet wat heen en weer en de jongens staan wat te smoezen en te hannesen. Tot uit het niets Romain een meter of vier/vijf de lucht in schiet, met een klap op zijn hoofd op het zand land en de kite vastzit tussen de rotsen en de struiken. Ik weet niet goed wat ik doen moet en Tim rent de rotsen op om de kite los te maken. Ik snel naar Romain om te kijken of hij oké is, maar hij zegt enkel een beetje last van zijn hoofd te hebben. Hij staat meteen op en wilt alsnog boarden. Hij verontschuldigt zich en hoopt dat ik nu niet bang ben geworden. Hij maakte een domme fout die hij probeert uit te leggen maar ik begrijp hem niet. Het maakt mij ook niet uit en ik hoop alleen maar dat hij niet misselijk wordt of zo een rake klap met zijn hoofd heeft gemaakt dat er andere problemen ontstaan. Opeens schieten er een boel neurologische termen door mijn hoofd die ik tijdens mijn studie klinische neuropsychologie op spiekbriefjes had genoteerd om er zeker van te zijn ze niet te vergeten tijdens het tentamen. Ik weet opeens weer dat cranial nerve III de oculomotor is en zodra de pupillen niet meer reageren op licht het einde dichtbij komt. Ik gruwel bij de gedachte dat door zoiets stoms, zoiets ernstigs kan gebeuren maar zover komt het uiteraard niet bij Romain. Hij moet van mij wel in de gaten houden of hij misselijk wordt. Hij knikt en lacht een beetje verlegen, zoals hij altijd doet, en zodra de kite los is vliegt ook hij over het water alsof het niets is. Hij is lichter en leniger dan Tim en springt hoger met salto’s en draaien die mij alleen al desoriënteren als ik ernaar kijk. Ik was al blij dat ik de mini kite in de lucht kon houden zonder in zee te laten storten… Hoe ga ik dit ooit onder de knie krijgen?
Morgen gaan we in het water ons voort laten trekken door de kite zonder board. Dit noem je ook wel bodydraggen. Dit is belangrijk om te leren zodat als je je board verliest, deze ook weer makkelijk kan halen. Ik ben benieuwd hoe het voelt om vast te zitten aan zo een enorme vlieger. De kracht van de wind is misschien wel de meest onderschatte van alle elementen. Mensen hebben het altijd over de vernietigende kracht van water, vuur of de aarde tijdens bijvoorbeeld een beving, maar de kracht van de wind moet niet worden onderschat.
De volgende dag...
De eer is weer aan Mark om het als eerst te proberen. Op deze manier kan ik ook een beetje afkijken en hij lacht een beetje zenuwachtig. Hij is geen goeie zwemmer en vindt het toch wel spannend om in het water te liggen aan een vlieger die je overal heen kan trekken. Hij begint zittend op de boot met het ‘stuur’ in de hand om te voelen hoe de kite beweegt. Mark heeft hem snel onder controle en springt het water in. Hij laat zich meetrekken door het water en het lijkt goed te gaan. Als hij wilt omkeren klapt de kite op het water en krijgt hij deze niet meer omhoog. Hij zegt het gevoel te hebben onder water te worden getrokken en wilt eruit. Tim haalt hem op en hij wordt op de boot gehesen. Buitenadem en balend dat het niet lukt zit hij uit te puffen op de boot. Nu is het mijn beurt. Ik ga op de rand van de tender zitten en de kite wordt aan mijn harnas vastgeklikt. Bijna vlieg ik meteen het water in en Romain kan mij nog net vasthouden. Dit zijn even andere krachten dan die van dat kleine vliegertje waarmee we op het land oefende... Romain beweert mij goed vast te houden en dat ik de tijd kan nemen om te wennen aan de besturing van de kite. Ik glij iedere keer bijna het water in en geruststellend zegt hij steeds dat hij mij goed vastheeft. De kite reageert trager en dat vind ik prettig. Ik laat hem wat omlaag vallen en trek hem weer omhoog en word het water ingeworpen. Het zoute water proest ik uit en prikt in mijn ogen. Het gevoel te vliegen aan de kite voelde best goed eigenlijk. De kite trekt mij al voort door het water en ik schater het uit. De tender snelt naar mij toe want ze dachten dat ik erg geschrokken was. Maar zodra ze mij horen lachen, hoor ik bemoedigende woorden van de jongens. Door het geluid van de wind en de golven klotsend tegen mijn oren versta ik maar half wat mij opgedragen wordt, dus ik besluit zelf dingen te proberen. Als ik het gevoel heb de kite onder controle te hebben laat ik hem weer naar beneden schieten en omhoog. Ik kom helemaal het water uit en gil het uit van plezier. Mijn zwembroek hangt meteen op mijn knieën en in mijn witte, blote billen moet het een hilarisch gezicht zijn. Ik bestuur de kite even met één hand trek mijn broekje op en als een klein kind dat bevestiging vraagt kijk ik lachend naar de tender. Ik zie duimen en hoor gejoel en voel mij aangemoedigd het nog eens te doen en nog eens en nog eens! Ik vlieg door de lucht en het voelt heerlijk om mij mee te laten slepen door het water en de wind. Ik kan niet wachten om dat board aan mijn voeten vast te maken maar krijg de opdracht de kite op 12 uur te houden. Ik doe het en dobber een beetje in het rond, wachtend tot Tim en Romain mij uit het water hijsen en de kite overnemen. Ik had nog uren door willen gaan en krijg een high five van Tim als ik weer in de boot sta. Hij zegt dat we nu sowieso de weddenschap winnen, maar Mark geeft zich niet zomaar gewonnen. Hij wilt het nog eens proberen en springt het water in met de kite. Hij laat zich meevoeren door de kite en wanneer deze in het water valt snelt Tim naar hem toe. Samen trekken ze de kite uit het water en Mark wordt voortgetrokken en komt ook een beetje uit het water. Hij heeft er plezier in en na even geoefend te hebben komt hij nu ook voldaan weer in de tender zitten. Romain lacht en zegt dat hij zich weer zekerder voelt over zijn inzet met de weddenschap en het klopt, Mark en ik gaan weer gelijk op. Morgen krijgen we het board aan onze voeten en ik hoop dat ik al surfend over deze heldere blauwe golven kan vliegen. Het lijkt mij een geweldig gevoel geven.
Alweer een dag voorbij...
De derde dag met de kite was aangebroken. Deze dag zouden we een board krijgen om te kunnen leren staan. Het was winderig vandaag maar Mark mocht weer beginnen. Hij had de kite snel onder controle en wilde al gauw het board in het water hebben. Hij probeerde zijn voeten erin te krijgen maar de kite dook meteen het water in waardoor hij een aantal meter door het water werd getrokken. Hij probeerde het nog een aantal keer maar had moeite de kite op twaalf uur te houden terwijl hij zijn voeten in het board wilde stoppen. Uiteindelijk had hij zijn voeten erin, kwam overeind en vloog voor twee seconde van links naar rechts maar belandde daarna in het water. Trots lachte hij naar ons in de boot en wij stonden te klappen en te schreeuwen. Hij had de smaak te pakken en wilde het nogmaals proberen. De kite maakte nu echter zo een steile duik dat de touwen in de knoop raakten. Hij werd meegetrokken en Tim en Romain schreeuwde dat hij de bar los moest laten. Niet veel later schreeuwde Mark dat de hele kite losgekomen was van zijn vest en Romain dook het water in om dat te checken. Samen zwommen ze terug naar de tender en Mark was er klaar mee. Het was mijn beurt om te proberen. Nadat de kite bevestigd was aan mijn vest vloog ik meteen het water in. Ik kreeg de kite wel vrijwel meteen stabiel op twaalf uur en dit was voldoende bewijs voor de jongens om mij het board te geven. Ik kreeg het board moeilijk recht voor mij en het kantelde steeds met zijn voorkant het water in. Hierdoor kreeg ik mijn voeten er niet in en was het een gevecht om in een goeie positie te komen. Het board was lompzwaar en ik kon het moeizaam met één hand door de golven bewegen. Als mijn voeten er eenmaal inzaten was ik geneigd mijn voeten naar voren te kantelen en dit moest je juist niet doen. Na lang geprobeerd en een aantal keer gevloekt te hebben, ging ik het water uit. Mark had mij ook wat tips willen geven maar die blafte ik af door te roepen, ‘ja, dat weet ik ook wel!’ Eenmaal uit het water bood ik daar gauw mijn excuses voor aan maar hij moest lachen en zei juist dat die vurige kant bij mij hoorde. Blijkbaar kent hij mij beter dan ik dacht.
De eerste ochtendsessie zat erop en we namen even pauze. In de middag zouden we het nog eens proberen en weer begon Mark. Hij probeerde het board aan zijn voeten te krijgen maar dit ging moeizaam. Het was harder gaan waaien en de golven waren heviger. Op een gegeven moment dacht hij dat het touw gedraaid zat om de bar en deed hij iets wat je nóóit mag doen. Hij trok een touw onder de bar door en hierdoor maakte de kite de beruchte ‘dead loop’ en Mark werd als een gevolg hiervan hoog het water uitgetrokken om vervolgens helemaal onder het wateroppervlak te verdwijnen en weer in de lucht getrokken te worden. De jongens waren in paniek en riepen, ‘let go off the bar! Let go off the bar!’ De bewegingen stopte niet en de kite bleef op en neer vliegen in oncontroleerbare toestand. Romain zei tegen Tim dat hij er gauw heen moest varen en vol gas gingen we naar Mark toe. Ik maakte mij ernstig zorgen en Romain riep nu, ‘release the kite!’ Dit hadden we nog niet geoefend en voor de vierde keer verdween Mark volledig onder het water. Ik hoopte maar dat hij zijn adem zolang in had kunnen houden en niet veel later bleef uit het niets de kite stilliggen. Het werd doodstil en ik hield mijn adem in. Mark draaide zich om en keek ons geschrokken aan. ‘Are you okay?’ riep ik en hij wuifde. Ik slaakte een zucht van opluchting en Romain dook het water in om naar hem toe te gaan. De kite zat helemaal in de war en was niet meer te redden vanuit het water dus lieten we deze leeglopen en legde het in de tender. Mark hees ik samen met Tim in de boot en ik zei dat ik blij was hij niets mankeerde. Hij zei dat het wel meeviel en hij kon ademen als hij uit het water was en het er waarschijnlijk enger uit zag dan het voelde. Ik wist niet zeker of hij nu stoer deed of het echt zo ervaarde, maar het deed het er niet meer toe. Hij was ongedeerd. We gingen naar het eiland en de jongens legde de kite uit en ontwarde alle touwen. Ik wilde even oefenen mijn voeten in het board te krijgen dus ging in het ondiepe water zitten en hield het board met één hand vast. Met het tegenovergestelde been van mijn hand schoot ik het board in en rolde achterover. Mark zei dat er normaal veel opwaartse kracht is van de kite en probeerde dit na te bootsen door mij iets op te tillen aan mijn vest. Na een aantal keer te oefenen kreeg ik mijn voeten vrij gemakkelijk in het board en dit gaf vertrouwen. Tim stond te juichen en te lachen op de kant en kwam aangerend met een stok. Als ik nu eens deed alsof dat de bar was, dan kon ik eens oefenen die recht te houden. Het lukte! Mark legde mij de volgende stap uit over hoe ik op zou moeten staan en op welk been je wanneer moest leunen. ‘Zullen we het proberen?’, vroeg hij en pakte mijn vest stevig vast. ‘Is goed en ik tel af: 3, 2, 1!’, zei ik en probeerde kracht te zetten op het board en Mark trok mij overeind. Ik stond even op het board en vervolgens vielen we achterover op onze kont in het ondiepe water. Ik gilde het uit van de pret van op het board gestaan te hebben. ‘Nu ik!’, riep Mark en we wisselde van positie. Ik kreeg de slappe lach en wist zeker dat ik niet genoeg kracht had hem zo omhoog te trekken. Hij wachtte geduldig af tot ik rustiger werd en plaatsten zijn voeten behendig in het board. Nu telde hij af en ik trok uit alle macht aan zijn vest. Ik kreeg hem niet omhoog. Alleen het vest zat nu klem onder z’n oksels en ik viel achterover van het lachen. Ik rolde door het water met de tranen over m’n wangen. Ik dreef op het zoute water en proefde geen verschil tussen mijn tranen van plezier en de druppels zeewater die in mijn gezicht spatte. Ik prees mijzelf gelukkig met een grote glimlach rond mijn mond en voelde de zon prikken op mijn huid. Morgen nog maar een keer proberen op dat board te staan met een kite in mijn handen.
De laatste dag
We beginnen wat later dan gepland want het stormt en het waait vandaag hard met 30 knopen. De regen slaat tegen de boot en de door het plafond vallende druppels vangen we op in een emmer. Terwijl de emmer langzaam vol loopt, kijk ik af en toe zenuwachtig naar buiten. Ik zie de witte golven op het water en hoor de regen en de wind. Hoe ga ik vandaag ooit kiten? Het is wel mijn laatste kans want morgen moet we echt de terugreis naar het eiland inzetten. Ik moet en zal dus vandaag op het board staan. Ook al moet ik de 30 knopen trotseren. Tim lacht om mijn koppigheid en Mark oppert het idee vandaag al weg te zeilen zodat we kunnen gaan duiken bij het eiland. Op dit aanbod weiger ik in te gaan, hoe erg het duiken ook lonkt, Tim en ik hebben een weddenschap te winnen.
Zodra de wind tegen de middag iets meer is gaan liggen snellen we in de tender naar open water en krijg ik de kite aan mij vastgeklikt. Ik spring in het water en hou hem stabiel op 12 uur en krijg het board aangereikt. Ik heb weer veel moeite om het board recht voor mij te houden en beide voeten erin te krijgen. Als ik even te veel geconcentreerd ben op het board en één voet erin heb, draait het board en de kite schiet naar rechts. Ik vlieg door de lucht met één voet in het board en klap op het water. Een hap zout water slik ik door en ik krijg meteen een rilling over mijn rug, zo vies ik het vind. Ik pak het board weer vast en ben vastberaden erop te staan vandaag. Nu schiet ik met beide voeten het board in en Romain geeft mij de instructie even zo te blijven liggen in het water. Hij vertelt mij wat ik moet doen en het komt erop neer dat ik mijn linkervoet meer moet strekken en de kite met een zwiep naar links omhoog en naar beneden moet laten gaan. Ik probeer de kite te sturen en maak een beweging, maar niet hard genoeg. Op pure beenkracht kom ik overeind en het board verdwijnt met mijn voeten eraan onder water. Ik moet de kite het werk laten doen, roept Tim mij toe en ik probeer het nog eens. Al vrij snel heb ik mijn voeten goed in het board gestoken en blijf even hangen. Ik geef de kite een duik naar beneden en omhoog en daar ga ik! Ik sta op het board kite een paar meter over het water! Ik schreeuw het uit van plezier en ik hoor de mannen achter mij ook juichen. Het voelt fantastisch voort te worden getrokken en te staan op de golven. Vanaf nu weet ik het zeker, dit is iets wat ik graag goed wil leren!
Het is Mark zijn beurt en hij probeert driftig zijn voeten in het board te krijgen en omhoog te komen. Eenmaal lukt het hem bijna maar hij stuurt de verkeerde kant op met de kite en krijgt ook een hap zout water binnen. Hij wilt niet opgeven en probeert het opnieuw en opnieuw. Als hij uitgeput is komt hij met het idee om op de rand van de tender te gaan zitten met het board aan z’n voeten. Op deze manier kan hij op het water landen en meteen beginnen met surfen. Het is natuurlijk een beetje valsspelen maar omdat Tim de weddenschap al gewonnen heeft, stemt hij toe. Het is ten slotte ook zijn kite die we nu gebruiken. Mark gaat op de rand zitten en krijgt het board aan zijn voeten. Hij springt het water op maar maakt niet voldoende snelheid. Hij staat welgeteld twee seconden op het board maar het is voldoende. Hij is er klaar mee en zegt hoe trots hij op mij is dat het mij gelukt is. Ik krijg van ze alle drie een harde high five en we sluiten de dag af met een poppende champagne fles. Mark heeft een verrassing voor mij en heeft een kite gekocht. Ik kan vaker oefenen als we in geschikt water liggen en mag die meenemen naar Nederland om verder te oefenen op het IJsselmeer of waar dan ook. Waar heb ik dit toch allemaal aan te danken?