Na weer een steile pas gepasseerd te hebben en bijna een veel te hard rijdende BMW die in de bocht helemaal op mijn helft kwam, aangereden te hebben kwamen we veilig aan bij Bled. Als we twee seconden eerder de bocht in hadden gestuurd, had het een zware frontale aanrijding geweest. In de BMW cabrio zaten een man en een kind die hem waarschijnlijk aanmoedigde snel de bocht door te racen, maar de man had toch beter moeten weten. Levensgevaarlijk was het om zo te rijden en we prezen ons gelukkig dat het goed was afgelopen. De confrontatie met dat het gevaar in een klein hoekje schuilt houdt je extra alert en dankbaar. Mijn rijinstructeur zei altijd, 'verwacht het onverwachte' en dat is een wijze les gebleken die ik regelmatig herhaal in mijn hoofd.
Eenmaal aangekomen bij Bled zochten we een plek op de camping en stalde alles uit. Meteen kregen we veel aanspraak van mensen die niet geloofde dat het mijn auto was en ze begonnen uitgebreid te vertellen over hun eigen reisavonturen. Bijzonder is dat altijd, dat zonder dat je ergens naar vraagt mensen zich altijd vrij voelen hun avonturen te delen. Ik ben daar toch meer terughoudend in. Maar wanneer ze dan vroegen naar mijn plannen gaf ik aan richting Kroatië en Bosnië te rijden. De Duitse meneer die uitgebreid verteld had over zijn avonturen in Tunesië keek meteen moeilijk, schudde z'n hoofd en zei dat er nog veel mijnen (mines) in Bosnië lagen. Mijn moeder begreep het niet, keek vies en zei, 'mice?' 'Nee, mijnen. Van die bommen in de grond die ontploffen als je eroverheen rijdt,' legde ik uit. Ze keek geschrokken en zei uiteraard dat ik niet naar Bosnië mocht. Ik zuchtte, rolde met m'n ogen en knikte. Volgens mij is de kans groter dat ik in Amsterdam van m'n fiets getrokken word, dan dat ik in een bermbom rij. Maar goed, ik ga mij er nog in verdiepen en zal niet offroad rijden. Dat heb ik beloofd.
Omdat mijn moeder en Harry een auto met afzetunit gekocht hebben en zelf het avontuur gaan opzoeken hadden we een reden om te proosten op het terras. We klonken onze glazen en het drinken uit een glas voelde als een luxe ipv uit de plastic glaasjes. Hoe snel je de kleine dingen gaat waarderen blijft bijzonder. Een warme douche, een koud glas water, een verfrissende rosé uit een wijnglas...
We besloten op het terras te blijven hangen en trakteerde onszelf op nog wat borreltjes en een hapje eten. Hierna gingen we op tijd naar bed en midden in de nacht werd ik wakker door felle flitsen en luide donders. Het waaide ontzettend hard en iedereen om ons heen borg de spullen op of ritste de voortent los. Ik ben ook maar eruit gegaan en klapte de tafels en stoelen in en wachtte in de slaapzak af hoe erg het zou worden. Uiteindelijk heb ik mijn oordoppen maar weer ingedaan en ben in slaapgevallen. Toen ik 's ochtends wakker werd keek ik naar een stralende hemel en besloot een rondje te rennen. Mijn moeder kon nu nog op Zuko passen dus daar maakte ik gebruik van. Eigenlijk was ik al te laat dus in de brandende zon maakte ik de ronde om het meer. Ik had verwacht dat het verder zou zijn maar na een ruime zes kilometer stond ik alweer bij de defender. Ik moet zeggen dat het ook wel prima was zo en de rest van de dag zullen we in de schaduw aan het meer boekje lezen en ontspannen. Het is onze ene laatste dag samen en de tijd vliegt.. Mijn route door Kroatië en Bosnië heb ik uitgestippeld en ik kijk er naar uit om hoger in de bergen te zijn.
Al is het meer van Bled ook een prachtige omgeving. Het azuur blauwe water en het eilandje in het midden met de kerk erop oogt idyllisch. We blijven hier nog een dag en vertrekken dan richting Ljubjana.
