De grensovergang naar Duitsland was geen probleem. Oostenrijk kwamen we ook zonder problemen in, al stonden er wel poortjes met grote, boze mannen in groene pakken die lukraak wat auto's wilden controleren dreigend bij de grensovergang. We mochten er door maar werden wel raar aangekeken. Zagen ze dat nou goed? Twee blonde chicks in een defender uit Nederland? Ik ben gauw doorgereden en nu moesten we nog Slovenië zien in te komen. We zochten een grensovergang niet direct aan de grote weg en dit hebben we geweten... We moesten een pas over en de defender moest even laten zien wat hij waard is. We gingen omhoog in z'n 3, in z'n 2 en uiteindelijk brommend in z'n 1 maar bereikte te top! Omringt door sneeuw genoten we van de frisse bries en vervolgde onze weg naar beneden. We reden af op de grens en weer stonden er strenge mannen in kostuum die druk bezig waren met een auto waarin een jong stel zat. 'Doorrijden!' zei mijn moeder en ik gaf een extra dotje gas. We waren er doorheen en hadden dus voor niets een covid test gedaan.
Ik had geen zin om nog ver te moeten rijden dus zochten we een overnachting in Kranjska Gora. We boekte een kleine studio voor weinig geld en ik sprong als eerste onder de douche. Even opfrissen na al dat zweten in die auto. Vanuit het raam keken we op een geweldige bergenpartij en zouden morgenochtend vroeg gaan wandelen.
Na een goeie nachtrust en omgeven te zijn door mooie natuur begonnen we de smaak weer te pakken te krijgen. We maakte een wandeling naar een waterval en kruisten een plek waar veel mensen een steenmannetje hebben gemaakt en ik begrijp niet waarom mensen dit doen. Het is een beetje hetzelfde als je naam in de schors van een boom kerven. Waarom moeten mensen altijd iets achterlaten om te laten zien dat ze ergens geweest zijn? Het mooie van kamperen en rondtrekken vind ik juist dat je geen spoor achterlaat. Als je alles weer hebt ingepakt en wegrijdt zie je hoogstens nog wat bandensporen die vanzelf weer verdwijnen. Maar iets achterlaten of aanpassen in de natuur omdat ik daar geweest zou zijn, nee, daar zie ik het nut niet van in.
Als we onze weg weer vervolgen naar de Soca rivier moeten we weer een pas over rijden. Met meer vertrouwen begin ik eraan en de haarspeldbochten zijn met mijn niet zo kleine draaicirkel toch wel spannend. Uiteraard heeft de defender weer zijn kracht bewezen en vinden we een mooie overnachtingsplek aan de rivier. Ik klap het hefdak uit en plaats het regenscherm en ben trots op mijn mooie auto die wel dankzij Harry en Piet zo geworden is.
Zuko is nog zeker niet de ouwe en slaapt het liefst de hele dag. We besluiten lekker een boekje te lezen en te ontspannen bij de auto en blijven hier twee nachten. Even een dagje niet rijden is ook wel eens fijn. Morgen gaan we langs de rivier wandelen en zien wel weer verder. We hebben ten slotte vakantie!