De zon komt op boven Amsterdam en de dag begint met een wolkenpartij die zich in alle kleuren openbaart. Van roze, tot geel en van oranje tot blauw. De vliegtuigen verstoren de rust maar eenmaal uit bed irriteert mij het geluid niet meer. Zuko is het allerliefste als hij net wakker wordt en zich nog een keer uitrekt en mij met slaperige ogen aankijkt. Hij gaapt en zijn haar zit warrig. Ik moet hem vasthouden en zeggen hoeveel ik van hem hou. Zou hij mij verstaan? Zou hij begrijpen wat ik bedoel met mijn uiting van liefde? Soms kan ik het niet laten en moet ik hem in zijn wangetje bijten. Dit gaat wel eens te hard en dan gromt hij, maar nooit heeft hij mij terug gebeten. Misschien voelt hij toch dat ook dat een uiting van mijn liefde is.
Een lange ochtendwandeling staat er op de planning en we lopen door een open polderlandschap. Er is geen natuur droeviger dan het Nederlandse polderlandschap (oeps, sorry mama en Harry). Alles plat, overzichtelijk, saai, eentonig, stil en kaal. Het enige wat er beweegt is het riet langs de oevers van de slootjes maar aan geen enkele boom kun je aflezen welk seizoen het is. Wat een gemis om geen levende natuur om je heen te hebben. Je hoort de wind niet aankomen omdat de bomen niet kraken, je hoort de zwijnen of dat hertje of de vos niet aankomen omdat de takjes niet kraken. Het polderlandschap is stil en leeg. Af en toe hoor je het gegak van een gans of doemt er een haas op in de grasvelden. Er zal ongetwijfeld meer leven bestaan in deze kaalte maar geef mij maar het bos. Want alles in het bos leeft! De grond bestaat niet uit harde aarde of klei maar is bezaaid met mos, uitstekende wortels of afgebroken takken. De vogels die druk bezig zijn materiaal te zoeken voor hun nestje en met hun gezang ervoor zorgen dat het nooit stil is, zijn zo een verrijking. Ondertussen zoeken de bijen de mooiste bloemen om te bestuiven en maakt de spin een nieuw web op ooghoogte die je glimmend tegemoet komt als de zon erop schijnt. In het bos weet je altijd feilloos welk seizoen het is. Als de bladeren rood/bruin kleuren en op de grond vallen kun je ze voelen kraken onder je voeten. Als de bodem een kleurrijk tapijt van voorjaarsbloeiers wordt weet je dat het lente is. In de winter kunnen de takken omringt zijn door een dun laagje glinsterend ijs en in de zomer kleurt het groen alweer donkerder en oogt het bos loom door de warmte. Ik hou van de wisselingen van de seizoenen. Ik zou niet kunnen leven op een eentonige plek waar eenzelfde klimaat heerst. Gelukkig maakt het Zuko niet uit waar we wandelen. Hij vindt alles mooi. Ik kan nog een boel van hem leren.
