Oostenrijk

Ik heb samen met Mike een mooie rit gemaakt door de bergen om alles te testen. Het was koud maar fantastisch om weer even van die vrijheid te proeven. De eerste nacht was ergens vlakbij München. Ik was ontzettend moe en we hebben langs een meertje de auto geparkeerd. Het was rond het vriespunt en deze temperaturen waren we niet meer gewend! Met thermokleding aan sprong ik in mijn slaapzak die temperaturen tot -20 kan hebben. Ik had het dus niet koud maar Mike kon moeilijk wennen in zijn dunnere slaapzak.

's Ochtends begonnen we met onze bekende oefening: jumping jacks. Hierdoor komt de bloedsomloop een beetje opgang na de koude nacht. Ook verdelen we de taken als een geoliede machine. In de ochtend betekent dit dat Mike een half uur eerder opstaat dan ik omdat hij meer tijd nodig heeft, ik het ontbijt maak en hij afwast. Een goeie deal vond ik wel want het afwas water was iedere dag erg koud door de rivieren of meertjes waar we bij stonden. Maar goed, de eerste ochtend maakte ik lekker warme pap voor ons en dat smaakte wel na de koude nacht. Daarna moest er dus afgewassen worden... Succes!

De tweede dag reden we naar het Eagles nest maar dit was helaas niet te bereiken vanwege corona. Wel was de panorama strasse toegankelijk en vanuit daar begonnen de eerste mooie uitzichten op te doemen. Zoals je hieronder kunt zien hadden we prachtig weer!

Vanuit Berechtesgaden zijn we naar Hoher Dachstein gereden. Dit zou een mooie bergkam zijn waar we wandelingen konden maken. Onderweg bepaald de bijrijder altijd de muziek dus we zongen regelmatig mee met ons gedeelde afspeellijst vol oud Hollandse liedjes maar ook Tchaikovsky, Mozart, Brahms en Schumann kwamen voorbij. Ik heb zelf nieuwe boxen geplaatst in de auto en gelukkig was Mike ook tevreden over het geluid dat ze produceerden en konden we dus prima klassiek luisteren. Naast muziek luisteren hebben we ook altijd wat te kletsen. Ik geniet ervan hoe Mike mij kan laten lachen. We hebben precies dezelfde humor en naast serieuze, emotionele gesprekken te kunnen voeren is lachen met elkaar zo belangrijk. Heerlijk dat we beide kunnen doen.

Goed, voor hij dit leest en naast zijn schoenen begint te lopen ga ik gauw door over het verrassend mooie Oostenrijk. Want eenmaal aangekomen bij Hoher Dachstein was het een mooie stukje ongerepte natuur. We zochten een kaart langs de weg en kozen een route aan de hand van hoogtes en kilometers. We vonden één van de zwaarste routes wel verleidelijk en begonnen hier de volgende ochtend vol goede moed aan. Gelukkig heeft Mike zo een kaart op de één of andere manier altijd ergens opgeslagen in zijn hoofd dus kan ik hem met een gerust hart volgen.

We begonnen onderaan de bergketen en zijn geklommen tot hoog in de wolken boven de boomgrens. Het was een adembenemend mooie wandeling. We kruisten bossen, rotsachtige formaties, hadden weidse uitzichten over valleien en niet onbelangrijk: het was er doodstil. Geen toeristen, kinderen, geluiden van vliegtuigen, auto's, steden of ander geruis. Pure stilte. Je hoorde de wind als het waaide en je eigen ademhaling als het windstil was. We genoten van deze rust en hebben regelmatig stil gestaan en gekeken en genoten van de natuur.

Onderweg kwam er opeens een wolk met een noodgang naar ons toe. We dachten nog enkele minuten te hebben, maar voor ik het wist zaten we vast in een ijskoude, winderige mist en had ik enkel nog een flinterdun jasje aan. Er is niks zo verraderlijk als het weer en op hoogtes boven de 2000 meter kan het zo omslaan. Toen we eenmaal in de wolk zaten werd ons het zicht ontnomen en zijn we op een rots wat gaan eten en drinken. Gelukkig vertrok de wolkenpartij weer net zo snel als hij gekomen was en konden we weer door. Er stond ons nog een beste klim te wachten over losse stenen. Op een gegeven moment leek het wel alsof we moeite kregen met zuurstof uit de lucht halen. Ik had dit nooit zo ervaren, maar wanneer ik een diepe teug lucht tot mij nam, voelde het leeg. Een hele vreemde gewaarwording die we gelukkig niet meer zo erg doorhadden toen er opeens steenbokken verschenen. Statig, gespierde beesten die zonder moeite trokken door dit ruige landschap. Ze leken niet bang te zijn maar we hielden onze afstand.

Hierna volgde een afdaling wel zo steil dat Mike zijn hoogtevrees begon op te spelen. Ik ben vrij goed in dalen en ging voorop. Van steen tot steen springend, soms glijdend maakte ik gebruik van de afdaling. Mike volgde en kreeg de smaak ook goed te pakken. We moesten hierna nog een behoorlijk stuk en waren moe en voldaan toen we weer bij de auto aankwamen.

De volgende dag deden we het zogenaamde toeristische Zell am see aan. Er was nu niemand vanwege covid en dat was voor ons gunstig. We beklommen een relatief kleine berg en keken naar het blauwe meer. Het weer was goed maar de mensen, de stad en de geluiden stoorde mij alweer. Op mijn verzoek trokken we gauw weer de bergen in en vonden we een mooie plek om de nacht door te brengen.

Ook 's avonds hebben Mike en ik een taakverdeling die we in stilte uitvoeren. Ik zet alles klaar, Mike snijdt het eten, ik kook en hij wast af. De wind die uit de besneeuwde bergen onze kant op kwam was wat fris maar we waren ook al behoorlijk gewend aan de kou. Waar je eerst overal thermokleding onder draagt en met veel lagen werkt is op een gegeven moment een lange mouwen shirt en een jasje genoeg. Bijzonder hoe het lichaam zich kan aanpassen.

De volgende ochtend reden we richting Hohern Tauern en deze route was erg mooi. We kruisten veel naaldboombossen en groene heuvels. We reden door kuddes koeien die met hun grote bellen om hun nek nieuwsgierig kwamen kijken. Zoals altijd moest ik de beestjes aaien en wachtte Mike geduldig op mij.

Nadat ik deze beestjes geaaid had vervolgde we onze route. Een parkeerplaats aan het eind van een bergweg houdt nog geheim wat er achter de heuvel bevindt. Zonder verwachtingen en eigenlijk in een soort haastige pas loop ik de heuvel op. Wat zich daar aan mijn zicht ontvouwd is zo wonderschoon en onverwacht dat ik er tranen van in mijn ogen krijg. Een helder blauw meer, omringt door lage graslanden en hoge bergen met besneeuwde toppen die weerkaatsen in het water laten mij stil worden. De contrasten van de kleuren blauw, groen, bruin en wit gaan perfect in elkaar over. Het water wordt mos, het mos wordt rots en de rots wordt sneeuw. De sneeuw wordt één met de wolken en het enige geluid wat ik hoor is het kabbelen van water. Overal vallen stroompjes water uit de berg om het heldere meer te voeden. Wanneer ik een ronde loop om het meer stuit ik tegen twee vissers aan. Ze staan aan de rand van het water en zwiepen hun hengel en visdraad met grote precisie keer op keer het meer in. Het geluid van het gezwiep werkt bijna hypnotiserend. 

Voor mij was dit het hoogtepunt van de vakantie. Ik kan niet goed omschrijven hoe mooi ik het vond toen dit opeens verscheen. Het leek wel een sprookje.

Die avond vonden we ook nog een mooie overnachtingsplek naast een wat wilderige rivier. We hadden een fles wijn ingeslagen en hebben de hele avond gedanst en gelachen. Wat een leven...

Hoe verleidelijk het ook is om in dit sprookje te blijven hangen, we moesten weer door. En dat niet alleen, mijn werktelefoon draaide overuren omdat het spaak liep bij de noodopvang. Ik heb veel gedaan vanuit Oostenrijk en wat belletjes gepleegd met cliënten, collega's en de GGD. Die dag reed Mike richting Stubaital en ook dat was weer een mooie plek. We hebben een ronde om het meer gelopen en genoten van het goede weer.

Als laatste afscheid van de mooie bergen hebben we de volgende dag nog een wandeling gemaakt en reden toen richting de romantische strasse. Ik moest weer erg wennen aan de toeristen en de drukte. We wilde een kasteel bezoeken maar hebben dat vanaf een afstandje bekeken. De romantische strasse was een mooie autoroute maar ik mistte al gauw de bergen. De auto begon ook een raar geluidje te maken... Ik heb Piet gebeld en het gevraagd maar hij wist ook niet waar het vandaan kwam en we zijn doorgereden. Dit kwam ons de volgende dag duur te staan. De tussenbak was vastgelopen en we moesten worden gesleept naar Nederland. Ik ben gelukkig goed verzekerd en we kregen een leenauto en ik hoefde verder niets te betalen.

Rouwend nam ik voorlopig afscheid van de defender en Mike reed met een bloedgang naar huis. We hebben de 200km/uur aangetikt en nog werden we ingehaald door auto's alsof we langzaam reden. Die snelheden in Duitsland zijn echt ongekend. De reparatie wordt vervolgd. Geen prettig einde van de vakantie maar alsnog hebben we genoten.

Het volgende wat er op de planning staat is een ritje naar Schotland. Een vriend van mij is daarheen verhuisd en voor 200 euro kan ik de auto verschepen. Als de kosten van de reparatie meevallen en ik kan het mij in december/januari veroorloven ga ik zeker die kant op.

Voor nu, tot gauw! En ja, de auto is een beetje vies door het rijden door de Oostenrijkse bergen.