Het is bijna windstil als ik verder trek richting het zuiden van het eiland. De natuur verandert elke kilometer naar een steeds kleurrijkere omgeving. De bergen lijken te zijn besmeurd door een palet van een besluiteloze schilder. Je ziet de kleuren rood, blauw, groen, bruin in elke tint terugkomen. Ik verwonder mij en geniet van het afwisselende landschap. Met de Defender rij ik door verraderlijk diepe rivieren en ben blij dat ik de tussenbak met Piet heb vervangen. In difflock en low gear banjer ik door het water en over de losse stenen. Het gaat allemaal gestaag als ik dit keer wel aankom bij de juiste camping. Het is er druk en het wildkamperen beviel mij eigenlijk wel. Toch blijf ik, want morgenochtend wil ik een hike maken door de aangrenzende bergen. Ik ga vroeg slapen en mijn biologische klok is helemaal van de rel. Het wordt niet donker en is twee uur eerder. Ik word om 22 uur moe en lig dus om 20 uur al boven in de helderverlichte Defender. Met oordoppen in en een oogkapje op val ik in slaap. Gelukkig kan niemand mij zo zien… ’s Ochtends ben ik als eerste op pad en vertrek richting de fel gekleurde heuvels. Overal groeien zachte mossen, kleine vel roze en rode bloempjes en de bergen zijn soms zwart of blauw van kleur. In de verte doemt de mist op van een geiser en het voelt even alsof ik op een andere planeet ben.
In de verte zie ik geitjes eten van het gras en ik snel naar ze toe. Ik weet niet wat het is, maar ik moet beestjes altijd aaien. Ze zijn (gelukkig) veel te bang voor mij en ik drijf ze richting een watertje. Niet mijn bedoeling dus ik zoek gauw weer mijn wandelpad op.
Een pijl wijst opeens recht omhoog een steile berg op. Het is gaan regenen en de wind is ijzig koud. Ik heb denk ik geen keus en begin stapvoets aan mijn tocht omhoog. Iedere keer als ik denk dat ik er ben doemt er weer een hoger punt op en koud en nat vervolg ik mijn weg. Waarom doe ik dit ook alweer? Ik word een beetje pissig en die drive komt mij alleen maar ten goede want op emotie loop ik het hardst. Een goede tip voor de marathon neem ik mijzelf voor… Voetje voor voetje klauter ik omhoog en zak af en toe weg met mijn schoenen door de losliggende lava. De steentjes zijn zo fijn dat je voet bij iedere pas een stukje wegglijdt. Als ik dan toch uiteindelijk de top bereik kan ik wel huilen. Ik ben ijskoud, toch bezweet en voel mij helemaal alleen op deze buitenaards ogende top. De wind giert door mijn jas en ik moet het even uitschreeuwen. Ik had ergens gehoopt dat het zou galmen door het dal maar het geluid stompt meteen weg in de wind en regen. Het maakt mij niet uit en ik zet mijn handen langs mijn mond, neem een grote teug schone lucht tot mij en schreeuw. Wat een ontlading. Mensen die niet dansen, zingen of schreeuwen als ze alleen zijn heb ik nooit begrepen. Het is zo bevrijdend.
Ik zet mijn weg voort naar beneden en dat gaat mij bijzonder goed af. Half rennend loop ik over alle stenen en mijn rugzak klapt op en neer op mijn rug. Ik kom langs een rivier en hoor in de verte muziek. Nee toch, hoe is dat nou toch mogelijk, andere mensen? Een sportieve groep meisjes in korte broekjes, met hoge sokken en haarbanden in, komen langs mij gerend. Een irritant IJslands liedje schelt uit één van de tassen van de dames en ik glimlach vriendelijk als ze mij passeren.
Als ik verder loop zie ik de dampen van de zwavelbronnen uit de rode grond komen. Het stinkt behoorlijk en ziet er dreigend uit.
Als ik bijna bij de camping ben staan er opeens tientallen IJslanders (paardjes) achter een schrikdraad rustig hooi te eten. Ik pluk wat gras en ren over de hoge mesthoop die ze hebben neergestrooid zodat je ontmoedigd wordt naar de paardjes toe te gaan. Het interesseert mij niet en bovendien vind ik paardenpoep niet stinken dus laat mijn al natte bergschoenen zakken in de mest en stro. Ik geef wat paardjes vers gras, aai hun warme hoofd en voel hun manen. Ik ruik stiekem aan mijn handen en mis de geur van paarden. Ik ga nog een mooie rit maken te paard op IJslanders en kan niet wachten om töltend door deze natuur te rijden. IJslanders zijn de enige paarden ter wereld die naast stap, draf en galop nog twee andere gangen kunnen lopen: tölt en telgang. Met een goeie vriendin ging ik vroeger vaak op vakantie en haar peetouders hadden deze paardjes in Duitsland staan. Samen reden we dan net zolang tot we geen zin meer hadden en gooide de teugels los als we naar huis wilde. De paarden vonden altijd de weg terug. Ik kan nog een hoop van ze leren…