Nadat ik mijn moeder in alle vroegte op het vliegtuig heb gezet naar Amsterdam voelt het toch wat eenzaam in de auto. We hebben echt een ontzettend leuke week gehad maar voor nu gaan Zuko en ik alleen door. We zwaaien elkaar lang uit en zodra ze uit zicht is gooi ik de muziek maar aan. Ongegeneerd zing ik hard mee en vervolg mijn weg richting Velebit.
Voor ik het weet sta ik al bij de grensovergang van Slovenië/Kroatië en moet ik stoppen voor een paspoortcheck. Ik mag gauw doorrijden en verbaas mij over de snelheid waarmee dit verloopt. Als ik de hoek om rij zie ik nog meer poortjes en een grote meneer met donkere snor vraagt mij nog eens om mijn paspoort. Zijn vingers zijn zo verrookt dat ze een geel, rood en zwarte kleur hebben. Zoiets heb ik nog nooit gezien en in die vieze vingers duw ik mijn paspoort. Hij bladert rustig er doorheen en bekijkt mijn stempels uit het Caribisch gebied en Afrika. Hij wilt nu alle autopapieren zien. "Dein Auto?", vraagt hij plukkend aan zijn eveneens verrookte snor. Ik zet mijn zonnebril af, lach trots en zeg, "si, mein Auto!" Geen idee waar dat 'si' vandaan kwam en de grenscontroleur is er niet gerust op. Hij wil nog weten waar ik allemaal naartoe ga en hoelang ik in Kroatië zal verblijven. Gelukkig heb ik één en ander uit mijn hoofd geleerd qua plaatsen en verzin ik een verhaaltje over de duur en mijn bestemmingen in mijn beste Duits. Als ik tussendoor per ongeluk op Engels overga zegt hij streng, 'Deutsch bitte', en herpak ik mij. Het angstzweet is mij onderhand uitgebroken en de rij auto's achter mij is behoorlijk lang geworden. Midden in mijn zin draait hij opeens zijn stoel om naar zijn collega, zegt wat onverstaanbaars in het Kroatisch, geeft mijn paspoort terug en maakt met zijn hand een wuivende beweging. Zo van, en nu oprotten. Ik vraag of alles oké is en hij knikt en wuift harder. Ik rij weg en had niet verwacht dat het nog zo lastig zou zijn aan de grens... Er werd overigens niets gevraagd over corona.
Als ik mijn weg vervolgd heb over de dure tolweg en door de kilometers lange tunnels ben ik eindelijk vlakbij de bergen. De weg gaat steeds steiler omhoog terwijl de temperatuur iedere minuut lijkt te dalen. Uit het niets verschijnt er een afrit met een lieflijk huisje en daarachter een bos langs de weg. Ik schiet eraf en een vriendelijke jonge man met glinsterende ogen begroet mij. Uiteraard kan ik hier overnachten en als ik tips nodig heb voor hikes kan ik bij hem terecht. Ik bedank hem en vraag of hij een plek heeft met veel privacy. Ik heb wel zin om even helemaal alleen te zijn. Hij legt uit dat achteraan het terrein een weggetje omhoog is en daarboven een hoop bomen zijn en ik daar een plek mag uitzoeken. Als ik omhoog rij ben ik inderdaad omringt door groen en als ik de auto zo recht mogelijk heb geparkeerd en de deur open doe, waait er een frisse bries in mijn gezicht. Zuko til ik uit de defender, die rekt zich een paar keer goed uit en besluit zijn territorium af te bakenen. Overal doet hij een klein plasje en ik pak de auto uit. In alle stilte, omringt door wat vogeltjes gefluit eet ik een broodje en wat een rust.. Wat heerlijk!
Ik heb onderweg naar mijn plek bovenaan de heuvel al een hangmat zien hangen en ik weet waar ik straks mijn boek ga lezen. Eerst even de hike voor morgenochtend vroeg voorbereiden en die kan uiteraard niet te heftig zijn voor Zuko. Dit komt alleen niet al te geloofwaardig over voor de eigenaar want hij heeft zelf een hond van zeven maanden en er is nog een andere grote hond waarmee Zuko uitgebreid aan het rennen en spelen is. Heel fijn om te zien dat hij het ook naar z'n zin heeft. We komen de tijd wel door samen...
