Om mijzelf even te verwennen heb ik voor twee nachten een kamer geboekt. Even goed douchen en goed slapen (dacht ik). De stilte van de natuur wendt snel en alle geluiden van mijn buren irriteren mij mateloos. Ik slaap dus veel slechter dan in de Defender maar dat mag de pret niet drukken. De eerste middag vertrek ik laat richting het National Park. Wist ik veel dat je moest betalen om de natuur te zien en dat de kaartverkoop sloot om 17 uur... Ik sta om vijf voor vijf op de stoep en de dame raadt mij aan morgen terug te komen. Enigszins teleurgesteld draaien Zuko en ik om en moeten we in de bloedhitte weer teruglopen naar onze kamer. Mijn data op mijn telefoon is op maar ik vertrouw op mijn richtingsgevoel en besluit een andere route door het bos terug te nemen. Binnen de kortste keren ben ik verdwaald en pas na ruim twee uur ben ik weer binnen. Hoe krijg ik het voor elkaar…
De volgende ochtend wil ik de eerste zijn bij Plitvice dus sta ik om 7:00 bij de ticketverkoop. De dame achter de balie moet nog wakker worden en krijgt het pinapparaat niet aan. Ik heb geen kuna’s op zak en eindeloos leg ik mijn pas op het apparaat tot hij dan toch geaccepteerd wordt. Bij de informatiebalie word ik vriendelijk te woord gestaan en wordt mij aangeraden route H te nemen bestaande uit een busrit, overtocht met de boot en 10 kilometer lopen. 'Dan heb je wel het hele park gezien,' verzekert ze mij en ik ga ervoor. Ik wacht met een ouder stel op de bus en die zijn mij toch een partij aan het kibbelen. Ze spreken Engels dus ik versta ieder woord maar ze gaan ongegeneerd door. Ik knuffel en kroel Zuko nog even en een blijer of dankbaarder gezelschap is er niet. Nooit is er onenigheid, hij vindt alles leuk wat ik leuk vind en past zich gewoon aan. Heerlijk zo een hond. Als het stel in de bus niet eens naast elkaar gaat zitten verwonder ik mij alleen maar. Ik begrijp niet dat je bij elkaar blijft in zo een relatie en besef mij dat reizen absoluut niet zaligmakend hoeft te zijn. Maar voor mij is dat het nu wel en zodra we de bus uit zijn vervolgen Zuko en ik onze weg over de houten vlonders. Ik hoor ze in de verte nog ruzie maken over of ze niet toch een andere route moeten nemen en ben blij dat ze uit mijn zicht zijn. Zodra ik begin te lopen ben ik ze ook direct weer vergeten. Ik bevind mij namelijk in een sprookje omringd door de helderste beekjes die stromen over grijze stenen, libellen en vlinders die rondvliegen in de meest exotische kleuren, de vogels die hun mooiste lied zingen en de eekhoorns die de boomstammen oprennen als ze Zuko zien aankomen. Het is echt adembenemend mooi en ik ben nu helemaal alleen. De ochtendzon die door de bladeren zijn licht breekt laat mij even stilstaan. Het heeft zo z'n voordelen om 's ochtends vroeg de dag te beginnen.
Ik hoor enkel geluiden van stromend water en wat diertjes en dat is het. Het is een paradijs. We lopen onder eeuwen oude bomen door, over aangelegde houten vlonders als er een fantastische waterval verschijnt. Het vallende water creëert een regenboog in de zonnestralen en ik vind het bijzonder mooi. Zuko is iets minder onder de indruk.
We lopen de houten vlonders verder af en ik kijk mijn ogen uit omdat de kleuren zo helder zijn dat het bijna niet echt lijkt.
Later in de ochtend begon het toch alweer warmer te worden maar gelukkig kon mijn privé krokodil afkoelen in het heldere water.
We hebben de 10 kilometers gewandeld in het park en de 4 heen en 4 terug (zonder te verdwalen). Na de bijna 20 kilometer waren we beide behoorlijk moe en besloten we dat het siësta tijd was! Wat een leven...
Na Kroatië rij ik door naar Bosnië en Herzegovina. Ik ben toch zo benieuwd hoe het daar zal zijn.