Op een bepaalde manier vind ik haar mooi. Ze heeft een te grote wollen trui aan, zo een handgemaakte die kriebelt in je hals. Haar lange, blonde, steile haar danst onder haar cap tijdens het rijden en haar jukbeenderen zijn zo hoog dat haar lichte ogen er klein door worden. Haar kaken zijn breed en rond en haar tanden kleiner dan je zou verwachten. Maar haar uitdrukking is zacht, vriendelijk en ontspannen. Ze leeft buiten tussen de paarden, geiten, kippen, zwijntjes en met een hoogbejaarde hond die kreupel maar kwispelend je komt begroeten. Wat een leven… Ze heeft voor mij een IJslander uitgekozen die vlot is, zelfverzekerd maar nogal een einzelgänger. Hij hoort niet echt bij de kudde en zondert zich vaak af maar heeft plezier in de buitenritten. Meestal kan hij echter niet mee omdat hij te snel en te sterk is voor de onervaren ruiter maar vandaag is hij van mij. Ik denk dat ze een goeie match heeft gemaakt en ik leer hem kennen door met mijn handen over zijn bruine vacht te strijken. Ondanks dat hij zanderig is voelt hij zacht. Hij oogt rustig en ik kriebel wat tussen z’n blonde manen en til zijn voorpluk op zodat ik hem een kusje kan geven op z’n voorhoofd. We zijn vrienden.
Ik stap voorzichtig op en als ik de teugels vastpak zijn deze heel kort. Ik moet wennen maar voor ik het weet tölten we al en ik moet schateren van het lachen door het gehobbel. Ik was bijna vergeten hoe het voelde en wip wat van links naar rechts op het zadel. Lichtrijden is geen optie tijdens deze gang en de eigenaresse vertelde mij al dat hij veel dribbelt en niet goed kan draven. Ik vind het fantastisch en we slaan meteen een klein bospaadje in. We rijden door beekjes, over gebloemde heide en door dichte bossen. De takken slaan tegen mijn cap aan en de struiken blijven hangen achter mijn koud en nat geworden voeten door het water uit de rivier. Als de paarden daardoorheen stampen, spat al het water op. Na twee uur flink doorgereden te hebben is mijn paard warm en nat van het zweet en we besluiten bij een oude schapenhoed plek te ontspannen. We gooien de zadels af en de damp slaat van zijn rug.
Ze grazen, drinken en komen bij terwijl ik met de eigenaresse in het hoge gras neerplof. Ze steekt een sigaret op en dat vind ik helemaal niet passen bij haar of bij deze natuur. Ze vertelt dat mijn paardje behoorlijk eigenwijs is want hij heeft meerdere keren weten te ontsnappen. Eén keer was hij onvindbaar en hebben ze een helikopter ingezet om hem weer te kunnen traceren. Hij was galopperend de bergen ingetrokken en ik voelde mij nog meer verwant aan het beestje dat nu rustig stond te grazen en mij aankeek met een dikke pluim gras in zijn mond. Tegen al het kuddegedrag in besloot hij het vrije leven tegemoet te gaan. Ze vertelt ook over het leven op IJsland en beaamt dat de mensen hier rust uitstralen. Ze zegt dat het komt door de veiligheid die heerst op het eiland en het leven in en met de natuur. Ik begrijp het en we vervolgen onze weg ter paard. Eenmaal dichterbij de boerderij is mijn IJslander niet meer te houden. In volle rengalop denderen we over de heide. Alle kleine vogeltjes stuiven geschrokken weg uit het hoge gras en fladderen wat over de felgekleurde bloempjes. Ik ga staan in de beugels en houd mijn gezicht langs zijn hals. De manen wapperen in mijn gezicht en ik moedig hem aan om sneller en sneller te gaan door ‘ja, ja, ja!’ in z’n oor te zeggen in de cadans van z’n pas. De koude wind blaast in m’n gezicht en het enige wat ik hoor is het geluid van zijn hoefjes op de grond in een vast en snel ritme onder mij. Ik kijk even achterom en zie de eigenaresse ver achter mij rijden dus ga weer zitten in het zadel, neem hem voorzichtig terug door mij zwaar te maken en contact te maken met het bit in zijn mond dat verbonden is met de teugels in mijn handen. Hij tölt nog even wat en valt daarna terug in stap. Hij ademt snel en ik voel zijn flanken op en neer bewegen. Zijn hals ziet zwart van het zweet en ik klop er liefkozend op met mijn vlakke hand. Hij briest tevreden en wat heb ik dit gemist. Dit gevoel van vrijheid en het één zijn met je paard.