Na een rit door Denemarken kom ik aan bij de boot en wat blijkt, op de boot is het een uur vroeger dus ik was een uur te laat, ik had geen formulier ingevuld om IJsland in te mogen én mijn vaccinatie was niet geldig omdat deze niet twee weken geleden is gezet. Hoe dan ook kwam ik met mijn auto op de boot en ik ben toch zo benieuwd hoe het gaat bij aankomst van IJsland. Ik maak het altijd weer spannender dan nodig is. Ik verbaasde mij overigens al toen ik in de rij met auto’s stond. Ik zag relatief weinig 4x4s en de community van land rovers verzamelde zich rond mij en mijn auto. Of deze echt van mij was wilde ze graag weten. Eenmaal op de boot stond ik bijna vooraan omdat ik één van de laatste auto was die erop ging. Ik hoopte maar dat dit zou betekenen dat ik weer als eerste eraf mocht!
Ik had een papieren kaartje gekregen om mijn hut binnen te komen en in een klein kamertje zonder raam moest ik slapen. Nog even gauw opzoek naar de dichtstbijzijnde nooduitgang want het zal maar gebeuren dat je met je voeten in het ijskoude water komt te staan… Voor ik het wist dreven we al weg van de kade en begon het avontuur! Overal op de boot lag tapijt en dat verbaasde mij wel. Een kriem om schoon te maken en er stonden dan ook veel stofzuigende meisjes.
De Defender eigenaren groette elkaar zelfs op de boot en na een simpel diner kroop ik het bed in. Alles kraakte om mij heen en er was geen straaltje licht te bekennen. Ik sliep toch bijzonder goed en ’s ochtends vroeg liep ik het dek weer op. Het was mistig, koud en waaide ontzettend hard. In de verte zag ik de Shetland eilanden opdoemen en later die middag legde we aan bij de Faeröer om daarna door de onbewoonde eilanden te varen. De meeste mensen zaten veilig, droog en uit de wind binnen te kijken achter de ramen. Ik stond zoveel mogelijk op de punt en hield mij stevig vast aan de reling. Je kon vooroverbuigen in de wind en blijven staan. De wind was zo enorm hard dat ik amper mijn ogen open kon houden maar het was het waard. Heerlijk om die kou van de wind zo om je lichaam te voelen draaien. M’n haar draaide ook meteen in een grote dreadlock en ik kreeg het niet meer vast. Mijn mascara liep in zwarte lijnen over mijn wangen door mijn betraande ogen en mijn blauwe regenjas klapperde in de wind. De grijze stenen en het groene mos was het enige dat je zag op de eilanden en er was geen boom in velden of wegen te bekennen. Ik denk dat dit ook het geval zal zijn op IJsland.
Maar nog voor ik op IJsland moet ik door de controle op de boot. Aan vier tafels zitten mannen met laptops en zij willen bewijzen van vaccinaties zien. Vriendelijk glimlachend schuif ik bij iemand aan en hij scant mijn toegangsbewijs voor IJsland. Gelukkig kon ik dat formulier nog net invullen toen de boot een dag eerder vertrok omdat een reiziger mij erop wees. Nu wilde hij mijn vaccin bewijs zien en ik toonde mijn QR-code. Hij drukte op de info knop erboven en vroeg of het klopte dat ik nog maar één vaccin gekregen had. ‘Nee, ik heb twee pfizers gehad,’ antwoordde ik en liet hem mijn stickers zien. De laatste prik was nog geen week oud en als hij goed zou opletten zou hem dit opvallen. Ik duimde en hoopte dat hij niet naar de datum zou kijken. In zijn hoofd zag ik hem tellen en hij overhandigt mij het groene papiertje dat ik achter mijn ruit moet leggen zodat de politie ziet dat alles oké is. Ik knik, bedank hem en berg het papiertje hééél goed op. Het is weer gelukt… Ongelooflijk.
Als we aanleggen bij een kleine haven snel ik naar de auto toe en ja hoor, als één van de eerste kom ik van de boot af! Ik rij het eiland op en de zon schijnt, het is warm en ik rij in mijn T-shirt over de geasfalteerde weg. Het is bijzonder groen om mij heen en overal lopen schapen. Ik had het landschap rouwer voorgesteld en vervolg mijn weg naar de eerste camping die ik heb uitgezocht. Als ik maps volg moet ik een vreemde afslag nemen en kom op een smalle, heuvelachtige, rotsige weg. Ik rij door riviertjes en de auto is al zo vies dat het lijkt alsof ik al weken offroad rij. Als ik denk bij de camping te zijn ben ik aan de verkeerde kant van een kolkende rivier. Ik kan er met geen mogelijkheid doorheen en besluit door te rijden. Dan maar geen camping de eerste nacht… als ik een stroom water uit de rotsen zie komen en mooi vlak stuk mos gevonden heb parkeer ik de auto. Ik hoor niets anders dan wat kabbelend water en de wind die door de vallei waait. Wat een rust! Ik heb twee dagen op de boot enkel de trappen wat op en neer kunnen lopen en mis het sporten dus besluit een rondje hard te lopen. Het is moeilijk verdwalen op zo een vlakte en eenmaal terug bij de auto zoek ik verkoeling. Ik wil niet zo bezweet mijn bed in kruipen dus poedeltje naakt spring ik in het gletsjerwater en hyperventileer bijna van de kou. Alles tintelt maar ik voel mij schoon en fris. Een heel ander gevoel dan na een warme douche! Het vreemde is ook dat de zon niet echt ondergaat dus om 23 uur ’s avonds is het nog licht. Ik kruip in de Defender en doe het ‘raampje’ open naast mijn bed. Ik val in slaap kijkend naar de roodachtig gekleurde bergen en kan niet wachten om dit mystieke land verder te ontdekken.